ندا نماد آزادیخواهی ملت ایران
امروز سالگرد روزیست که تو از بین ما رفتی، هروقت صحنۀ کشته شدنت را می بینم یا به یاد می آورم بیشتر از پیش برایم روشن می شود که تو به دنبال چه چیز به خیابان آمده بودی تا جان خود را بر سر آن بگذاری، همانطورکه به حق نماد آزادیخواهی ایران و ایرانی شدی دنبال آزادی بودی، به دنبال ایرانی برای تمامی ایرانیان، همانطورکه نزدیکانت شهادت داده اند بیشتر از اینکه طرفدار کسی یا گروهی باشی به دنبال آزادی بودی و آزادی برایت از همه چیز مهمتر بود.
از حال ما اگر بخواهی به علت جو امنیتی، سرکوب، شکنجه، تجاوز، زندان و اعدام ها و در ضمن کمی هم ترسو بودن خودمان خیلی وقت است که از خیابان ها به پشت کیبوردهایمان آمده ایم تا شاید بتوانیم کاری بکنیم و اگر راستش را بخواهی چون راه دیگری برای ابراز انزجارمان نمانده به اینترنت متوسل شدیم، البته ناگفته نماند که چند روز پیش راهپیمائی سکوت در پیاده رو های خیابان ولیعصر برگذار کردیم.
با کمال شرمندگی باید اعتراف کنم که هنوز نمی دانیم چه می خواهیم و فقط همگی می دانیم چه نمی خواهیم؛ به همین دلیل به راهکار مشترک و کارآمدی برای ادامۀ راه نرسیدیم، با کمال تأسف باید بگویم درحالیکه عّده ای در زندان ها بر سر حرف و نظر حق خود ایستاده اند، عده ای دیگر در حال رایزنی برای ورود به دایره قدرت هستند و راه را در این یافته اند که به اصلاحات در ساختار قدرت بپردازند!
با این وجود همۀ ما منتظر هستیم، منتظر فرصتی تا تو را و آرمانت را فریاد بزنیم، آنروز نمی دانم چه وقت فرا می رسد فقط می دانم که خواهد رسید.
