چه می خواهیم؟
حال روزمان هرروز بدتر از قبل می شود
– واقعاً میدانیم چه می خواهیم؟ در جواب اکثراً خواهیم گفت آزادی
– راه رسیدن به آن چیست؟ اتحاد
آیا به این دو باور داریم؟....
اگر باور داشتیم مخالف با نظرمان را متهم نمی کردیم و به او برچسب نمی زدیم.
اگر باور داشتیم روی افراد و کلمات وسواس بی مورد نداشتیم.
اگر باور داشتیم درحالیکه افراد سرشناس طرز تفکر یا گروه و دستۀ مورد علاقه مان تأکید بر انسجام در مقابل حکومت خودکامه می کردند به سخنانشان واقعاً عمل می کردیم و برای پس زدن این بختک از روی سرنوشتمان یکصدا می شدیم و برای بعد هم سرنوشت را به رأی مردم می سپردیم.
به نظر من مشکل ما اینست که نمی دانیم دموکراسی یعنی چه، به عبارت دیگر خودمان دوست داریم فرد یا افرادی را اَلَم کنیم و بالاسر خودمان قرار دهیم تا برایمان تعیین تکلیف کنند.
در حقیقت به علت استبدادزدگی مزمن که نسل اندر نسل به ما به ارث رسیده دنبال ناجی افسانه ای یا به قول دوستی دیکتاتور مصلح هستیم تا حقمان را بگیرد، غافل از اینکه آنرا که خود بالا می بریم بلای جانمان می شود.
به گذشتۀ کشورمان بنگریم، این کشور در دو قرن گذشته چه حکومت هائی را به خود دیده است؟
واقع بین باشیم، دموکراسی در عملکرد حکومت نمایان می شود نه در اسم و تابلوی آن حکومت.
بدون شک شرط لازم دموکراسی حاکمیتی سکولار است، ولی این شرط هم برای برقراری دموکراسی کافی نیست؛ چه برسد به فرد و گروه پرستی که عاقبتش بهتر از امروزمان نخواهد بود.
در یک کلام تا ما با هر طرزفکر و عقیده ای روی یک هدف که همان آزادی و دموکراسی است گذشته از رنگ و فرد و گروه متحد نشویم راه به هیچ جا نخواهیم برد.
ولی اگر متحد شویم با انسجاممان راه رسیدن به آرزوئی دیرین را هرچه هموارتر می کنیم.
الآن لازم نیست نگران بعداز آن باشیم، در آنموقع با هوشیاری و تجربه ای که داریم بستر دموکراسی را هموار کرده و همگان خود را برای رأی مردم آماده می کنند وبا آراء عمومی مشروعیت پیدا کرده و دیگر گروه ها و دسته ها هم بدون هیچ نگرانی از حذف یا کنار گذاشته شدن برای آینده تلاش می کنند تا مورد اقبال مردم قرار گیرند.
فکر می کنم دنبال کردن روند انتخابات و برقراری دموکراسی در کشورهای تازه انقلاب کرده در بهار عربی تجربه هائی گران بها در این راه را به رایگان در اختیارمان قرار دهد.
فرصت ها یک به یک از دست می رود و ما فقط افسوس می خوریم، امروز رژیم در داخل و خارج از کشور با مشکلات بزرگی دست به گریبان است و از همه بزرگتر بحران مشروعیت است؛
این فرصت گرانبها را غنیمت بشمریم و انرژیمان را صرف موارد پوچ و بی حاصل نکنیم.
